Veerkracht waar mogelijk

De denkrichting ‘veerkracht waar mogelijk’ biedt interessante aanknopingspunten voor innovatieve adaptatiestrategieën. Geconstateerd is dat bestaande beleidsconcepten en investeringsprogramma’s hier nog onvoldoende op zijn toegesneden. Weliswaar wordt in diverse beleidsrapporten gepleit voor het vergroten van de veerkracht en een integrale aanpak van klimaatadaptatie, in concrete ruimtelijke plannen en uitvoeringsprojecten lijken sectorale en technische oplossingen nog te domineren. Daardoor blijven kansen liggen en is het gevaar aanwezig dat middelen niet efficiënt worden ingezet en kosten worden doorgeschoven naar de toekomst. Dat blijkt vooral bij de uitwerking van de beleidsdoelen op het regionale schaalniveau. Juist op dat schaalniveau liggen kansen voor klimaatbestendige gebiedsontwikkeling. Maar op dat schaalniveau is ook de bestuurlijke en maatschappelijke complexiteit groot en ontbreekt het aan krachtige spelers die schijnbare belangentegenstelling kunnen overbruggen en partijen aan een gezamenlijke aanpak weten te binden.

Er is een behoefte aan meer regionale regie. Provincies en regionale samenwerkingsverbanden kunnen hierin een belangrijke rol krijgen, maar zij zullen daarbij ondersteund en gestimuleerd moeten worden door het Rijk. Het Deltaprogramma lijkt hier onvoldoende in te voorzien: het Deltaprogramma richt de focus op waterveiligheid en zoetwatervoorziening en gaat voorbij aan de wezenlijke dilemma’s. Daar komt nog bij dat het Rijk de verantwoordelijkheden voor de ruimtelijke ordening heeft gedecentraliseerd. Hiermee wordt een effectieve aanpak van klimaatadaptatie op Rijksniveau onmogelijk.