Doelstellingen van het klimaatbeleid en beperkingen aan emissiehandel, dilemma's in de vormgeving van post-Kyoto beleid

Het Kyoto Protocol is een kleine eerste stap naar het stabiliseren van broeikasgassen in de atmosfeer. Na de eerste budgetperiode (2008-2012) van het Kyoto protocol zal de uitstoot van broeikasgassen in toenemende mate beperkt moeten worden om dit te bewerkstelligen. De keuze voor ambitieuzere doelstellingen vergt een toetreding van landen die nu nog geen doelstelling op zich hebben genomen. Dit rapport is een vervolg op van het rapport dat gepresenteerd is op de klimaatdag (30 juni 2004) over de gevolgen van een beperking van 30 procent van de uitworp van broeikasgassen in 2020 ten opzichte van het niveau in 1990. Het doel van dit rapport is een overzicht te geven van additionele analyses, ten einde beleidsmakers te informeren over de gevolgen van alternatieve post-Kyoto varianten.

Dit rapport analyseert the macro-economische gevolgen van post-Kyoto beleid voor het jaar 2020. De kosten van het beleid worden bepaald door drie factoren: het niveau van de doelstelling, de economische ontwikkeling van het basispad zonder dat er klimaatbeleid wordt gevoerd, en de vormgeving van het beleid. De beleidsalternatieven die onderzocht zijn omvatten coalities die niet alle maar een beperkt aantal landen bevatten, of beperkingen stellen aan de handel in emissierechten, vrije of beperkte toepassing van het Clean Development Mechanism (CDM), en tot slot varianten met minder ambitieuze doelstelling voor niet-mondiale coalities. De kosten van klimaatbeleid verminderen de economische groei. Deze notitie gaat in op de uitruil tussen economische groei en de beleidsinspanning.

De kosten zijn beperkt in een mondiale coalitie met vrije emissiehandel. Maar deze kosten stijgen sterk met kleinere coalities en beperkingen op de emissiemarkt of van de toepassing van CDM. Ook treedt er bij niet-mondiale coalities verplaatsing op van energie-intensieve industrieën naar de landen die geen klimaatbeleid hoeven te voeren. CDM kan de kosten van het klimaatbeleid voor de geïndustrialiseerde wereld aanzienlijk verlagen, maar tegelijkertijd treden er onvoorziene weglekeffecten op van het beleid in de landen waar de CDM projecten worden uitgevoerd. Uniforme koolstofheffingen zijn even effectief als emissiehandel, maar de verdeling van de lasten zijn wel verschillend.