Bijna lineaire relatie tussen kosten klimaatbeleid en risicoreductie

Bij het klimaatbeleid wordt vaak begonnen met het vaststellen van normatieve langetermijndoelen, die vervolgens vertaald worden in daarbij passende emissieprofielen. Een belangrijk voorbeeld van zo’n normatief doel is het beperken van de gemiddelde mondiale temperatuurstijging tot een bepaald maximum. In het algemeen wordt de kostenraming voor het beperken van de opwarming van de aarde gepresenteerd als exponentieel stijgend, afgezet tegen de mate waarin emissiereductie toeneemt. Deze snelle stijging doet vermoeden dat deze toenemende kosten een ambitieuzer klimaatbeleid zullen belemmeren. De aandacht van dit artikel concentreert zich op de kwalitatieve functionele relatie tussen mitigatiekosten en de kans op het bereiken van een klimaatdoelstelling. In tegenstelling tot het voorbeeld van de exponentieel stijgende kosten bij het verminderen van concentratieniveaus, wordt in dit artikel aangetoond dat mitigatiekosten evenredig stijgen met de kans op het bereiken van een klimaatdoelstelling. Vanuit een economisch perspectief kan worden gesteld dat, met het investeren in klimaatmitigatie om de kans op het bereiken van klimaatdoelen te vergroten, er sprake is van evenredig toenemende baten op elke geïnvesteerde euro. Dit omdat de kans op het halen van een temperatuurdoel, net als de kosten, meer dan evenredig toeneemt naarmate de broeikasgas concentratie daalt.