Evaluatie van post-Kyoto klimaat regimes voor internationale lastenverdeling om de concentraties van broeikasgassen te stabiliseren

Het FAIR model (Framework to Assess International Regimes for differentiation of commitments) is gebruikt voor de kwantitatieve analyse. Drie verschillende benaderingen voor internationale lastenverdeling-regimes zijn geanalyseerd:

1. 'Multi-stage' (toenemende participatie): in deze benadering neemt het aantal landen en hun inspanningsniveau geleidelijk toe op basis van regels en criteria voor zowel deelname als bijdrage
2. Convergentie: in deze benadering nemen alle partijen direct deel aan een emissierechtenregime, waarbij de toegestane emissieruimte in de tijd convergeert van het bestaande naar een gelijk hoofdelijk niveau
3. Triptiek, een sector- en technologiegeoriënteerde benadering. De methode is gebaseerd op gedifferentieerde doelstellingen voor verschillende sectoren, en daarmee leidt de methode tot overdacht van technologie naar ontwikkelingslanden, almede de transitie naar een lage koolstof economie.

Voor elk van de regimes worden voorbeelden gepresenteerd, die alle wijzen op vergaande reducties van de Annex I emissies na 2010. Voor het bereiken van de concentratie stabilisatie doelstelling is het strikt noodzakelijk dat ontwikkelingslanden voor 2030 gaan deelnemen aan het reductieregime. Verder zijn de drie regimes geëvalueerd op criteria voor milieueffectiviteit, gelijkheid, flexibiliteit en operationele eisen.