Natuurverkenning 2. 2000-2030

Speerpunt in het natuurbeleid is de realisatie van een ruimtelijk samenhangende Ecologische Hoofdstructuur: een gebied waar rust, ruimte en natuur van enige omvang te vinden zijn. De Ecologische Hoofdstructuur zoals die nu op kaart staat, is na tien jaar beleidsuitwerking ruimtelijk te versnipperd om op nationaal niveau te kunnen spreken van een hoofdstructuur. De maatschappelijk-economische dynamiek is dermate groot dat overal in Nederland, maar met name in de Randstad, natuur en landschap onde druk staan en de ruimtelijke hoofdstructuur vervaagt. Om de beoogde rust, ruimte en biodiversiteit en de bijbehorende milieucondities alsnog te realiseren is een krachtiger ontsnippering nodig en een duidelijke planologische en milieu-bufferzone rond de Ecologische Hoofdstructuur. Om het beleid te vereenvoudigen, zou gebruik gemaakt kunnen worden van het bestaande beleidsconcept in de vorm van de bruto EHS.

In de Natuurverkenning zijn vier scenario's geanalyseerd, die voortbouwen op de scenario's van het CPB (Centraal PlanBureau) en IPCC (International Panel on Climate Change). Deze scenario's helpen om op een vernieuwende en concrete wijze na te denken over de toekomst.

Tevens zijn de consequenties van het ruimtelijk beleid uit de Vijfde Nota over de Ruimtelijke Ordening-PKB3 (Planologische KernBeslissing) , en het Structuurschema Groene Ruimte-PKB1 in beeld gebracht.

Conclusies

De belangrijkste conclusie uit deze Natuurverkenning is dat met het vigerend beleid de natuur nog te versnipperd blijft. Dit met name als gevolg van het gedecentraliseerde ruimtelijke ordeningsbeleid dat onvoldoende instrumentarium biedt om tot grotere aaneengesloten natuurgebieden te komen, gelet ook op de hoge ruimtelijke dynamiek van wonen, werken en infrastructuur. Daarnaast is er te weinig ruimte voor natuur voor groen wonen binnen de aangewezen verstedelijkingsgebieden; veranderingen in de landbouw bieden echter kansen voor natuur.

Het huidig beleid om met milieu-beïnvloedingszones rond de EHS (Ecologische HoofdStructuur) de biodiversiteit in de EHS te beschermen, zou aanmerkelijk versterkt kunnen worden door aan deze zones ook een extra planologische status te geven in combinatie met concentratie van het agrarische natuur- en landschapsbeheer aldaar