Toxiciteit van PM10 in de buitenlucht. Een kritische beoordeling van potentieel verantwoordelijke PM-eigenschappen en mechanismen geassocieerd met gezondheidseffecten

Mechanistische studies met hoge doses wijzen uit dat PM: oxidatieve ontstekingsreacties induceert en cardiorespiratoire functies vermindert, hetgeen biologisch plausibel lijkt met verergering van aandoeningen als mechanisme

PM oppervlakte-reactiviteit wordt belangrijker gevonden dan PM massa, hetgeen suggereert dat de antropogene (roethoudende) fijne PM fractie belangrijk is. De zeer beperkte gegevens uit inhalatie studies met lage PM doses ondersteunen dit vermoeden. De grovere ("coarse") PM fractie zou ook nog belangrijk kunnen zijn, met name daar waar het effecten in de hogere luchtwegen betreft, zoals verergering van astma. Een rol voor secundaire PM componenten (sulfaat, nitraat) of ultrafijn PM, op de niveaus zoals ze in de buitenlucht voorkomen, is nog niet duidelijk aangetoond.

Studies suggereren ook dat mengsels van PM en gassen zoals ozon tot meer toxiciteit leidt dan op grond van de afzonderlijke componenten verwacht kan worden. De huidige dosimetrie modellen voorspellen dat (oudere) mensen met cardiorespiratoire aandoeningen een grotere dosis kunnen binnenkrijgen. De laatste jaren zijn studies naar de toxiciteit van PM toegenomen. De huidige gegevens hebben echter nog niet geresulteerd in voldoende bewijs om overtuigende aanwijzingen te kunnen geven over een specifiek belangrijke en causale rol voor een bepaalde PM fractie of samenstelling en mechanismen die PM gezondheidseffecten in personen die tot risicogroepen worden gerekend plausibel kunnen verklaren.